Zostajac zaproszony do ekipy Grocha (warunek, wypad będzie na moich zasadach), jednocześnie otrzymałem zadanie wybrania kilku ciekawych ferrat dla grupy, warunek do dyspozycji tylko niecałe 2 dni (sobota-niedziela) oraz ok. 600 w jedną stronę. Nie ukrywam , na ostateczny wybór dróg, miał wpływ skład osobowy, który (Grochu kompletował ekipę) co kilka dni zmieniał się. Po wykrystalizowaniu, do Austrii pojechaliśmy w składzie: Grochu, Sonia, Gosia (córka Grocha) Darek oraz ja. Dla Gosi i Darka to miał być debiut na ferratach.
Do Eisenerz (parking) docieramy ok. 3 w nocy, teraz czas na mała drzemkę. W planie jest ciekawy i widokowy klasyk tego regionu tj. Eisenerzer Klettersteig, droga o trudności C/D, droga która wyprowadzi nas na szczyt Pfaffenstein 1871m npm.. Dla mnie (na tej ferracie) najważniejsza będzie obserwacja jak na tej drodze poradzi sobie Sonia ( która poznała w ub. roku smak ferrat), szczególnie sposób poruszania się po ferracie. Gosia , która wg Grocha nieźle sobie radzi na „Panelu”, oraz jak sprawdzi się debiutant Darek J. Umiejętności Grocha poznałem podczas jego kwietniowego debiutu w Austrii. W planie będzie zejście ze szczytu ferratą „Markussteig”
Na szlak wychodzimy przed godz 8, najpierw kilka zdań na temat bezpieczeństwa, zasad chodzenia po ferratach oraz o niebezpieczeństwach jakie występują w górach wysokich. Podchodzimy czerwonym szlakiem „Markussteig”. Droga ( T18) ciekawie opisana jest w przewodniku Scaby Szepfalusi „ferraty Alp Austryjackich” tom I
kilka ujęć z tej drogi
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
Późnym popołudniem lecz w dobrych nastrojach udajemy się w rejon Hohe Wand , gdzie czeka nas króciutka ferrata o nazwie Wehringer Steig (T2) , trudność C , Ta ferrata z każdym rokiem robi się „mydlaną” totez aby ja pokonać „robimy” ja na „cyrkowca” , jednak świadomie została ona dodana do tego zestawu ubezpieczonych dróg, gdyż na niej zabudowana jest eksponowana drabinka, która daje mi pogląd o możliwościach uczestników.
Drugi dzień (niedziela) to kolejne trzy ferraty o różnym nagromadzeniu trudności. Na pierwszy ogień „idzie” klasyk tego regionu „Wildenauersteig” (T4) , cała trudność na tej ferracie polega na tym ,że jest na niej specyficzna autoasekuracja jak i oryginalne przejście przez wąskie „okno” , zejście banalnie prostą droga o nazwie „Springlessteig (D23) oraz na koniec krótka ale „sprawdzająca” ferrata w miejscowości Gumpolshirchen.
Krotkie sumarum; na ferratach, ekipa spisała się znakomicie tj mało było” cyrkowania”, a to (poza bezpieczeństwem) jak dla mnie jest najważniejsze.
No cóż, trochę się na tym wyjeździe działo (szczególnie z autem) kto był to wie, a kto nie był to może dowie się od kierowcy .
Napisze krótko, Sonia, Grochu, Darek, spokojnie (bez żadnej pomocy sztucznych ułatwień czy tez pomocy obcej osoby) poradzą sobie na ubezpieczonych drogach C/D. Pokonywanie dróg o wyższych trudnościach oczywiście jest możliwe z tzw. „ 90% cyrkowaniem”, a przecież nie o to chodzi w tej zabawie. To muszę jeszcze napisać; jestem pod dużym wrażeniem stylu w jakim Sonia pokonywała, kolejne ferraty. Pewne chwyty jak i właściwe wybory stopni wskazuja na (ukryty) olbrzymi potencjał wspinaczkowy.
Dziekuję ekipie za wspólne spedzenia czasu.
viking
dla całej ekipy zwłaszcza dla nowicjuszy.
.....no i tak już zostało 
Petrygo trzeba było zastąpić wodą i zważać, by nie stać w korkach i na czerwonych światłach. Da się 
