W składzie: Danuśka, Hania
Trasa: Piasek – Pszczyna – Goczałkowice Zdrój – Czechowice Dziedzice – Bestwina – Wilamowice – Kęty Podlesie – Porąbka – Międzybrodzie Bialskie – Międzybrodzie Żywieckie i z powrotem tą samą drogą
Po górach chodzić lubię i długość wędrówki rzadko mnie przeraża, czego niestety nie mogę powiedzieć o jeździe na rowerze
Od początku pomysłu miałam pewne obawy, że nie dam rady, że za daleko, ale jak się „w praniu okazało” zupełnie niepotrzebnie.
Z Piasku wyjeżdżamy o godzinie 7:20 rano.
Google Maps pokazuje, że pojedziemy ok. 3h, ale bierzemy na to poprawkę i dajemy sobie na przejazd w jedną stronę ok. 5h.
Droga całkiem w porządku, nie jedziemy żadnymi „ruchliwymi ulicami”, tempo mamy całkiem całkiem. W zasadzie do samego celu jechałyśmy zgodnie ze wskazówkami jednego miłego pana, którego spotkałyśmy po drodze. Nie zbłądziłyśmy z czego byłyśmy dumne
Na miejsce a w zasadzie, dopiero u podnóża góry Żar byłyśmy w samo południe, czyli tak jak przewidywałyśmy. Odpoczęłyśmy sobie oglądając samoloty holujące szybowce do lotu (nie wiem czy się dobrze określiłam
Byłam już na tyle zmęczona, że nie chciało mi się jeszcze iść na Górę Żar, a myśl ciężkiego plecaka i roweru do wciągnięcia na górę dodatkowo mnie demotywowała.
Za namową Danuśki no i przez moje niedające mi spokoju ambicje (w końcu po to tu przejechałam tyle kilometrów) ruszyłam się z miejsca w kierunku Góry Żar.
Pierwsze metry podejścia były niesamowicie ciężkie … dodatkowo upał utrudniał marsz. A i oczywiście nie szłyśmy drogą alfaltową tylko szlakiem zaraz koło kolejki.
Schodzący ludzie raz dziwili się nam, raz dopingowali i chwalili samozaparcie a raz po prostu się z nas śmiali
Jako, że dobre z nas dusze, pomogłyśmy dwóm dziewczynkom, które się zgubiły O_o (jak widać schodząc z Góry Żar też się można zgubić)Poczęstowałyśmy je czekolada, wodą i dałyśmy skorzystać z telefonu
także dobry uczynek spełniony. Po (co dziwne) dopiero godzinie byłyśmy na górze – czyli niby taka góreczka a łatwo nie było. Cieszymy się jak dzieci
przebieramy się w letniejsze ubrania, znajdujemy miejscówe i odpoczywamy. Ok. godziny 15:00 ruszamy z powrotem bo droga jeszcze daleka a my już nieco zmęczone. Postanawiamy zjechać asfaltem a nie jak niektórzy hardcorzy zaraz koło wyciągu
Robimy sobie kilka fotek nad zalewem.
Z racji tego, że często na rowerze nie jeżdżę, po 5 godzinach jazdy miałam problem, żeby znowu usiąść na siodełko
więc jak widać na załączonym obrazku musiałam sobie jakoś pomóc. „Szału ni ma” – ale byle dojechać. 
Po przejechaniu kilkunastu kilometrów stwierdzam, że nie możliwe jest to, żeby rower jadąc z górki hamował … to raczej przeczy prawom fizyki a przede wszystkim jest dla mnie niepokojące. Kilkadziesiąt kilometrów jazdy przed nami a ja się czuje jakbym jechała na najcięższej przerzutce pod górę. Zatrzymuję się, „badam” rower i stwierdzam, że tylni hamulec mam zaciśnięty. Wiedziałam, że rower nie jest pierwszej jakości ale żeby nie było, że „złej baletnicy przeszkadza nawet rąbek (u) spódnicy” i że szukam wymówek, zdecydowałam, że na nim pojadę.
Strasznie się denerwowałam, że nie dość że jestem zmęczona, że przed nami długa droga to jeszcze przez hamulec muszę wkładać w jazdę dwa razy tyle energii.
Nie było wyjścia, znalazłyśmy przypadkowego mieszkańca, który uprzejmie odblokował mi hamulec, co skutkowało tym, że tylniego nie miałam w ogóle i jechałam tylko z przednim. Ale plus był taki, że rower sam nie hamował. Zrobiłyśmy sobie 10 minutowy postój. Następnie resztę trasy pokonałyśmy w bardzo szybkim tempie, co pewnie było efektem nie blokującego koła hamulca i energii która powstała z nadmiaru mojej złości.
O godzinie 20:30 meldujemy się w domu w Piasku, zadowolone z siebie, że dałyśmy radę
Link do zdjęć: https://picasaweb.google.com/1171600400 ... r17082013R#
:D
Z górki bym może i dał rady, ale po równym lub pod górę - nie ma mowy 
