(fotka grupowa gazy)
Wyprawa zakończyła się sukcesem, planowane cele zostały osiągnięte
. Najwyższy szczyt pasma – Ostredok 1592 m npm - zdobyli w sobotę wszyscy uczestnicy w dwóch niezależnych zespołach.
Na Kriżną dotarłam w duecie z Aliną. Niestety podążającą nieco później za nami dwójkę zawrócił z drogi ulewny, ale jak się później okazało, krótkotrwały deszcz.
(fotka Aliny)
W niedzielę rano, w imieniu całej grupy, Dżola postawiła swoją stopę na Borisovie, zaś wracający wcześniej do domu gaza „przemknął” przez wierzchołek Rakytova, który my (tzn. trzy niewiasty) obeszłyśmy trawersem, oszczędzając nieco już nadwątlone siły. I najważniejsze – wszyscy o własnych siłach powrócili do zaparkowanych w Lubochni samochodów :> .
Biorąc pod uwagę niezbyt optymistyczne prognozy i wcześniejsze doniesienia z Tatr muszę stwierdzić, że pogoda okazała się dla nas bardzo łaskawa. Jedna wieczorna burza, lekki deszcz stukający nocą w tropik namiotu, popołudniowa krótka ulewa i temperatura wyższa od oczekiwanej, naprawdę nie możemy narzekać.
Po tej początkowej propagandzie sukcesu poddam się dobrowolnej samokrytyce
i przyznam, że lekko nie było. W piątek rano na starcie mój plecak ważył 17 kg , Aliny i Joli zapewne podobnie, a gazy z pewnością jeszcze więcej. Czując na ramionach ten ciężar dokonaliśmy korekty trasy, rezygnując ze zdobywania Kopy i podeszliśmy niebieskim szlakiem bezpośrednio na Lubochnianske sedlo. Stąd wędrowaliśmy czerwonym szlakiem wielkofatrzańskiej magistrali, zaliczając kolejno : Tlsty diel , Vysne Rudno , trawers Niżnej Lipovej i Prislopu.
(fotka Aliny)
Zeszliśmy na sedlo Prislop , by stąd rozpocząć mozolne podejście na Chladkove i najwyższy tego dnia Klak (1394).
Trasa wiodła głownie lasem pełnym grzybów (rydze !), ale co jakiś czas mijaliśmy widokowe polany i malinowe, obficie owocujące zarośla.
Dalej była Vysna Lipova i oddalająca się (według słowackich szlakowskazów) Jarabina , aż w końcu, przez kilka jeszcze pagórków, ostatkiem sił dotarliśmy na Mały Łysiec (1297). Tu był zaplanowany nocleg. Szybko musieliśmy rozbijać biwak, bo zrobiło się późno, a z oddali słyszeliśmy odgłosy zbliżającej się burzy. Zdążyliśmy jeszcze ugotować kolację i dopiero wtedy deszcz zagonił nas do namiotów. Niestety z ogniska i pieczonych kiełbasek nic nie wyszło.
(fotka Aliny)
Nie bez powodu opisuję tak drobiazgowo przebytą trasę. Ta część Wielkiej Fatry jest mało znana i uczęszczana. Przez cały dzień nie spotkaliśmy na szlaku żadnego turysty. Chociaż przebyty dystans wynosił (tylko
) 21 km, to liczne strome podejścia i zejścia złożyły się na 1720 m „stupania” i 890 m „klesania” i porządnie nas wymęczyły.Przez następne dwa dni przemierzyliśmy bardziej popularne grzbiety „Holnej Fatry”, zaczynając od Javoriny i na Kriżnej kończąc.
W sobotę zeszłam z Aliną na nocleg do hotelu Kralova studna, Dżola z gazą woleli pozostać w chacie pod Suchym, skąd „na lekko” zaatakowali Ostredok.
Niedzielny poranek był słoneczny, ale chłodny.
Musiałyśmy wrócić z hotelu na grań i po raz drugi przemaszerować przez Kriżną , Frckov , Ostredok i Suchy vrch.
W tym samym czasie gaza samotnie wyruszył w długą drogę do Lubochni, a Dżola postanowiła wyrównać porachunki z ominiętym poprzedniego dnia Borisovem.
Wszystkie trzy spotkałyśmy się na płaskim grzbiecie Ploskiej.
Po zejściu zrobiłyśmy sobie popas pod Ciernym kamenom i dalej razem powędrowałyśmy zielonym szlakiem, prowadzącym po grani wschodniego grzebienia, wznoszącego się wzdłuż Lubochniańskiej doliny. Co jakiś czas zerkałyśmy na przeciwległe, zachodnie pasmo, które przeszliśmy w piątek. Udało nam się „zlokalizować” miejsce biwakowe na Małym Łyścu i wyraźną piramidę Klaka.
Tego dnia nocleg miałyśmy w hotelu Granit na zboczu Smrekovicy. Na poniedziałek został nam do przebycia ostatni odcinek trasy, znowu odludny i chyba jeszcze rzadziej uczęszczany, bo miejscami ścieżka całkiem ginęła w wysokiej trawie.
Na początek przeważały odkryte, widokowe hale, później weszłyśmy w las, jednak tu ktoś nam wyzbierał wszystkie jadalne grzyby, o których Jola i Alina marzyły od piątku (gaza – jak mogłeś
). Po drodze było parę wzniesień – Mala Smrekovica , Madarova , Magura , Magurka , Cerveny grun i Kutnikov kopec , ale na koniec trzeba było obniżyć loty i zejść do Lubochni.Przez cztery dni przeszliśmy łącznie 86 km i podeszliśmy na górkę o wysokości 4570 m. Dla gazy był to lekki trening przed wysokogórską wyprawą, ale dla mnie była to „ostra jazda” . Najbardziej doskwierał ciężki plecak, a wydawało mi się, że mniej już zapakować nie można.
Ale jeśli ktoś myśli, że mam już dość takich eskapad, to się myli. Na następny rok znowu chcę wyruszyć na plecakowo-namiotową włóczęgę. Mam nadzieję, że pozostali uczestnicy również się nie zniechęcili. Są już pierwsze pomysły, ale na razie ich nie zdradzę, żeby nie zapeszyć.
Na zakończenie panorama od Aliny :
Pozostałe moje zdjęcia :
https://photos.google.com/album/AF1QipP ... tCY9XAedU6
Album Aliny : https://plus.google.com/u/0/photos/1110 ... 0695406961
DżoliRy : https://picasaweb.google.com/1151326283 ... 1518082014
Gazy : https://picasaweb.google.com/1030915209 ... directlink
,ja miałem niestety tylko 3 dni i zrobiłem na pewno mniej,a w poniedziałek jak wstałem rano do pracy to czułem się jak z Krzyża zdjęty 
.
Tłusta i 
, ale jak widać po nas, jednak do przeżycia 
. W tak surowych warunkach przypominał mi przytulna kuchnie.
.