Przyjechaliśmy do znanego nam już gospodarstwa agroturystycznego późnym popołudniem zabierając po drodze Zagatkę, która dotarła z Krakowa do Gorlic autobusem. Szybciutko zainstalowaliśmy się na łące za domem w miejscu, gdzie miesiąc wcześniej spędziliśmy weekend majowy.
Najpierw uwarzyłam nieco strawy ...
... a po kolacji spokojnie zasiedliśmy do planowania wycieczki na następny dzień, przepijając dobrze schłodzonym jasnym pełnym
Ok. 20.00 zaczęły się sprawdzać prognozy, zrazu lekki deszczyk, potem błyski na niebie, aż w końcu prawdziwa pompa. Debaty przenieśliśmy do wnętrza, czakając aż burza przejdzie, ale ona nie zamierzała się nigdzie ruszać! O północy poszliśmy spać, nadal w ogłuszającym hałasie pobliskich grzmotów i deszczu bębniącego o dach przyczepy z nieznaną nam dotąd siłą!
W nocy wielokrotnie budziliśmy się, stwierdzając, że nawałnica nie słabnie ani na chwilę przez całą noc i zaczęliśmy się obawiać, czy aby na pewno jesteśmy tu bezpieczni? Wszak Zdynianka płynie jakieś 10 metrów od nas. Fakt, że w głębokim korycie, a gospodarz twierdził, że tu nigdy woda nie podchodzi wysoko, bo całe dorzecze tej niewielkiej rzeczki to raptem z 6 km2. Kontrolując co jakiś czas sytuację "dospaliśmy" do 7.00. I wtedy ciarki przeszły nam po plecach. Woda w ciągu godziny podniosła się na tyle, że zalała pół naszej łąki i nadal się podnosiła.
Dla porównania - tak wyglądało to miejsce w maju, ze śpiącym w namiocie maniano i krowami, które byłyby już w wodzie:
Wraz z niespokojnym już gospodarzem podjęliśmy decyzję o ewakuacji. O wyciągnięciu przyczepy naszym samochodem nie było już jednak mowy - łąka była jak gąbka, a ciągnąć by trzeba pod górkę. Wyciągnął nas gospodarz traktorem!
Zagnieżdżamy się potem na podwórku gospodarzy, gdzie pozostaniemy do końca turnusu
. Woda podniosła się już niewiele i nie doszła do miejsca, gdzie byliśmy rozbici, ale adrenalinka była niezła 
W picasie są dwa filmiki, które nagrałam. Jeden chwilę po ewakuacji, drugi po 7 godzinach. Nagrywałam też samą ewekuację, ale niestety w stresie coś źle zrobiłam i nagranie nie istnieje 
.Tego dnia lało słabiej lub mocniej cały czas, Gorlice, Jasło i cała okolica przeżywały dramat, o którym zapewne słyszeliście w tv, a my poświęciliśmy się zajęciom świetlicowym.
Dopiero wieczorem deszcz ustał, pojechaliśmy na krótki rekonesans, a potem pieszo na wycieczkę po okolicy:
Wieczorna obietnica poprawy pogody nad podmytym (7 metrów) tej nocy brzegiem Zdynianki (fot. Agatki):
Następnego dnia pogoda przecudna, postanowiliśmy pokazać Agatce schronisko, w którym zamówienia kieruje się "do dziury"
, a potem wejść na Magurę Małastowską, przejść jej grzbietem do Nowicy, obejść dolinę dookoła i żółtym szlakiem wrócić na Przełęcz Małastowską.Przy schronisku "dziurą" słynącym
Na Magurze Małastowskiej
Popas na skraju Nowicy
A gdy dzień już się chylił ku zachodowi ...
... spojrzeliśmy w kierunku słońca ...
... a tam, ku naszemu zaskoczeniu ...
... ukazały się nam Taterki
!
W niedzielę poszliśmy z rana posłuchać pięknych śpiewów cerkiewnych do Zdyni po drodze zachwycając się pogodą i okolicą ...
... i - niepewni warunków na trasie (uszkodzone mosty, podmyte drogi) - dość wcześnie wyjechaliśmy do domu. Na szczęście wielkich utrudnień nie było, choć różne zniszczenia wyrządzone powodzią widzieliśmy
.Było pięknie!
Zdjęcia:
http://picasaweb.google.com/jolaryd1/Be ... 1276668898
, a o Was nie martwiłam się, ani przez chwilę 
i 
(widok Taterków) w nagrodę niepogody 
